نقاشی هایمان

شاید خودم هم نتونم باور کنم ولی دو سه باری میشه دلم میخواد برم جایی که نمیتونم برم.

اولین بار که رفتم توی خواب تجربش کردم و از همون خواب تا الان آنچنان این رفتن و آروم شدن منو صدا میزنه که گاهی یادشم که می افتم احساس خوبی پیدا می کنم.

اینجا تونل ویستریا در باغ کاواچی فوجی هست.

با یه گروه همسفر بودم و همه لباس های سفید به تن داشتیم و پس از پیاده شدن از هواپیما وارد این تونل شدیم.

آخر این تونل رسید به  ۲ پله ی وسیع مرمری و نهایت اینجا

باور کردنی نبود من توی مکه بودم درست روبروی کعبه و هیچ آدم دیگه ای نبود

چرا نمیشه به راحتی خواب بری و برسی به آرامشت.دلم برای آرامشم تنگ شده.یه دعوت این طوری دلم میخواد ساده با رد شدن از تونل  ویستریا.

تصور کن یه روزی این چنین دعوت بشی خودت باشی و آرامشت.